‘Soms zijn er witte plekken in een droom. Misschien dat je dan rustiger kunt slapen. Zodat je niet meer bang bent voor wat komt.
Soms zijn er witte plekken in een droom. Dan brengt de slaap je warmte en wat licht. En minder donker waarvan je wakker ligt.’ (Johanna Kruit)
Soms zijn er witte plekken in wat je met woorden zeggen kunt. In het boek van de Psalmen vind je daarom letterlijk en figuurlijk witte plekken. De stem van je hart spreekt niet altijd ‘directe taal’ om iets uit te leggen, maar poëzie. ‘Poëzie hebben we gekregen om dingen uit te drukken die we niet begrijpen.’ Wat ik ermee zeggen wil moet je tussen (achter) de regels door verstaan. De Belgische schilder Roger Raveel laat in veel schilderijen bewust vlakken leeg. Hij introduceert een wit vierkant en daarin vangt hij veel van wat in het dagelijkse leven onzichtbaar of ongrijpbaar is.
Psalm 123 wil iets onder woorden brengen wat eigenlijk niet te zeggen is. Wat ik in mijn leven nu onder ogen moet zien is pijn en verdriet. En wat ik zo graag wil zien dat Jij er bent god… dat zie ik niet. En dan komt dat witte vierkant: en tóch blijf ik vertrouwen. Tóch ga ik door. Geloof, hoop en liefde zijn vaak witte plekken in ons leven. Brood en wijn spreken vanmorgen hun eigen taal. Gezegende aanwezigheid van God in ons leven.
Wat heel fijn is vanmorgen: de witte en legen plek van Herman achter het orgel wordt vandaag ingevuld door… Herman zelf. Bijzonder! Net zo bijzonder: de royale manier waarop de afgelopen weken andere organisten de lege plekken hebben ingevuld!