Geraakt worden door oude woorden en beelden. Ze tot nieuw leven brengen. De christelijke traditie laten spreken in deze tijd. Oude beelden hoef je niet weg te doen. Ze kunnen blijven bestaan. Maar met een injectie! Oude beelden en oude kerkjes raken soms leeg, worden een herhaling, een nietszeggende kopie. Maar door een onverwachte verbinding met een nieuw beeld, een nieuw verhaal, krijgen ze nieuwe levenskracht, zeggingskracht. Dat proberen we te doen. De traditie te injecteren, haar levend te houden (te maken).
En dat kan met woorden, heel veel woorden. Hetzelfde anders willen zeggen. Zoeken naar spiegelverhalen, liedjes, gedichten. De protestantse traditie is gebouwd op het Woord en worden. Zó laat god zich bovenal vinden en kennen. Voor protestanten staat het woordje ‘christelijk’ vaak gelijk aan ‘bijbels’. Je ging naar de School met de Bijbel. Thuis werd er gelezen uit de Bijbel. En in een kerkdienst hoort de Bijbel open te gaan. Bij een injectie van die woordcultuur moeten we wellicht wat vrijer en verrassender met die verbale Bijbelse traditie omgaan. Een injectie met films, literatuur, kunst, gewone gesprekken van mensen.
Misschien een zondagse viering over het boek van Halik: geduld met anderen is liefde, geduld met jezelf is hoop, geduld met God is geloof. Of een geloofsbelijdenis van Augustinus. Een meditatie van Eckhart. Een schilderij van Van Gogh. De laatste bundel van Joost Zwagerman. Of een Piëta van Manfred Stumpf…?