‘Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen’. Je moet er zelf iets van maken. Soms lukt dat, soms ook niet. Omdat er ook die andere kant is: dat leven geen pretje is. Er is licht en donker, vreugde en verdriet, leven is een lach en een traan. Ik denk aan het verhaal van een jonge vrouw, ’al’ twee keer gescheiden. Zij gelooft intens in de liefde (misschien wel steeds meer!). En ze vertelt van haar vader die plotseling wegtrok uit zijn gezin voor een andere vrouw. Hij begon een nieuw leven, waar haar moeder bleef vastzitten en hangen in het oude leven. Boos, verbitterd over het gebroken gezin, een verhard hart, ontevreden, verdrietig. Als jong meisje probeerde ik het een beetje goed te maken, haar op te vrolijken. Ik was de clown en ben dat altijd in mijn leven gebleven.
Een grapje, een geintje. Niet meegaan in de donkere verhalen. Een heel andere wending geven aan een gesprek. Iemand heeft Jezus wel eens de clown van God genoemd. Hij hangt de slingers op van Gods liefde. Hij is Gods glimlach. Carnaval, de vooravond van de veertigdagentijd/Vastentijd doet mij daaraan denken. Het is meer dan ‘zo maar’ een feestje. God gelooft in het leven!