Vorige week liep ik een rondje door mijn wijk en zag ik voor een huis in Loovelden een prachtige wijnrank staan met allemaal heerlijke trossen druiven. Zoiets als op de foto van de druiven in tuinbouwmuseum Mea Vota (‘mijn verlangens”) hierboven. Wat een prachtig gezicht! Symbool voor welvaart en overvloed. Afgelopen week zondag gingen de druiven zelfs rond tijdens de agapè-viering.
In de bijbel wordt het beeld van de druiven en de wijnstok veelvuldig gebruikt. Een bloeiende wijngaard is het verlangen van God. Jezus grijpt in de lezing van aanstaande zondag terug op dat beeld uit Jesaja, hoofdstuk 5. Daar wordt Israël vergeleken met een wijngaard die helaas wrange druiven voortbrengt. In de gelijkenis van Jezus gaat het minder over de druiven zelf, maar over de beheerders van de druiven: de pachters. Als de eigenaar van de wijngaard zijn deel komt halen slaan ze zijn knechten in elkaar.
Twee verschillende wijngaard-verhalen die dichtbij komen: hoe gaan wij met leven om als beheerders van de schepping? En als we onszelf vergelijken met een wijnstok: zijn wij dan een beetje te eten?
Over de stilte
Vorige week schreef ik dat ik maandag en dinsdag mee ga doen aan een cursus in het klooster van Huissen over dichter-dominee Willem Barnard. Een prachtig gedicht van hem kwam deze week bij mij naar boven toen ik het met mensen had over het belang van stilte:
Zolang er nog ergens iemand bestaat
met wie ik als mens kan spreken
vind ik ook wel de stilte
midden op straat
een stilte die niemand kan breken.
Een kostbare stilte van zuiver glas
dat ik zelf
met mijn stem heb geslepen
als ik er niet was
had niemand die stilte begrepen.
Maar als Hij er niet was
en Zijn stem was er niet
dan was er van stilte geen sprake
alleen maar van zwijgen
zo hard als graniet
en dat kan je doodeenzaam maken.
Maar de stilte,
dat is een tweestemmig lied,
waarin God en mens elkaar raken.
Guillaume van der Graft (pseudoniem van Willem Barnard)
Jan Bos