Zondagmorgen: de nieuwe week begint. We blijven niet het ene op het andere stapelen, maar mogen (op)nieuw beginnen, tellen, vertellen. Al zal in het nieuwe altijd het oude blijven meeklinken.
De overweging van elke zondag wordt geschreven voor de week die komt en/of tegelijkertijd vanuit alles wat er in de eraan voorafgaande week is gehoord, gedaan, gezien en gedeeld. Voor deze zondag neem ik woorden mee die ik las bij André Zegveld: “God schept op de manier waarop de zee het land schept: door zich terug te trekken”.
Iets nieuws kan ontstaan door los te laten, terug te treden. We lezen vanmorgen het verhaal van de twee broers Jacob en Esau (Genesis 33) die elkaar onderweg in het leven zijn kwijtgeraakt. Jacob heeft een kwaad geweten (en dat is gelukkig een geweten dat functioneert!) en hij wil het goed maken met Esau door er van alles tussen te schuiven: kado’s, geschenken, mooie woorden. Maar de verzoening vindt pas plaats als hij al zijn geregel los kan laten, terug kan treden. In die nieuwe vrije ruimte ontmoet hij Esau, zijn broer. In die ruimtes van het leven zegt hij zie ik het gezicht van God.
