Een mysticus schreef eeuwen geleden: ‘als ik wil dat God spreekt, zal ik stil moeten zijn’. Van de filosoof Sören Kierkegaard weten we dat naarmate zijn gebed dieper werd en inniger, hij steeds minder sprak. De diepste vorm van bidden, van God ontmoeten, is stil zijn. “De stilte is een tweestemmig lied waarin God en mens elkaar raken” schreef Guillaume van der Graft.
Vanmorgen horen we dat de profeet Sefanja na een tijd van ellende en onheil teken van hoop verkondigt. Het volk zal jubelen en ook God zal jubelen van vreugde. Hij zal verheugd zijn over zijn volk en in zijn liefde zal Hij zwijgen. Verlossing, een nieuw begin, hopen en wachten kennen een ‘stille tijd’. Soms zijn er geen woorden voor als jouw leven ingrijpend verandert. Ten goede en ten kwade.
Gods liefde tekent zich af in een kribbe en een kruis. Een menselijke God die midden in ons leven aanwezig komt. Aan de rafelranden, zonder veel lawaai en loos gepraat. Stil en kwetsbaar.
Daar gaat het vanmorgen over. Over de stilte. Moeilijk voor een dominee die graag (s)preekt! Gelukkig drie (!) mooie lezingen. Adventsliederen. Een Duits tintje omdat we aandacht geven aan onze verbondenheid met Brandenburg.
