In de NRC staat elke dag een IKJE: een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Soms stuurt iemand mij zo’n Ikje door en dan lees ik:
“In de basiliek van Onze Lieve Vrouw te Maastricht ligt een boek waarin de bezoeker iets mag schrijven. In het wat schokkerige en onzekere handschrift van de beginnende schrijver heeft een kind geschreven: “Jammer dat u dood bent”.”
Wij schrijven ook in ons levensboek onze eigen naam. De namen van onze geliefden. Verhalen van de vakantie, een eerste zoen, toen jij in het ziekenhuis terecht kwam. En met onzekere hand schrijf je dan: wat jammer dat jij dood bent, zó veel verdriet. Wat jammer Lieve Vrouw Moeder Maria dat jij niet meer bij mij bent.
Wij komen zondag in een (prachtige!!) kerk samen. Noemen de namen van onze geliefden. We vertellen van God in wiens liefde mensen blijvend geborgen zijn. Van David die een klaagzang zingt omdat zijn geliefden in de strijd zijn gestorven. Zo vreselijk jammer, al die pijn en verdriet. Zo kostbaar: al die lieve namen. God, schrijf onze namen in het boek des levens. Geef ons kracht, wees ons nabij. Houd ons vast als er geen woorden zijn.
Matthijs Glastra
