De zondagen van de 40-dagentijd staan dit jaar in het teken van de zeven werken van barmhartigheid. Dat is nét ietsjes meer dan (iets) geven aan elkaar – het is geven om elkaar.
De eerste zondag: de zieken bezoeken. Lastig woord: bezoeken. Kan klinken als ‘even op bezoek gaan, visite’. De ziekenhuisdokter die even langs de bedden loopt, visite houdt en weer doorloopt.
’Je moet niet langs komen, maar binnenkomen’ is een woordgrapje dat veelzeggend is. De gezonde die eventjes langskomt en dan gauw weer terugkeert naar een wereld waarin alles doorgaat.
Ziekte maakt alleen. Ziekzijn maakt de wereld kleiner: een kamer, een bed. Een lichaam dat jouw lichaam niet meer is. Jezelf allerlei vragen stellen en die niet altijd hardop durven uitspreken. De stilte. De onzekerheid. Los van alles en iedereen die ‘gewoon’ doorleeft.
Een zieke bezoeken is zo bescheiden aankloppen
als een roodborstje ‘s winters op de vensterbank
wachtend om binnen te komen
tot het venster geopend wordt.
Dan vertelt zo’n vogeltje onbeholpen schuchter
dat er meer is dan die vier muren
dat er nog veel is dat van waarde is
en waar je niet meer aan gedacht had.
Zo’n vogeltje vertrekt steeds te vroeg . . .
We lezen Marcus 5 : 21-43. ‘Heer,als ik u aanraak zal ik beter worden’. En direct daarna het dochtertje van Jaïrus: ‘raak mij aan opdat ik mag leven’. De collecte is voor een ziekenhuis in Myanmar.