“Schuld en schaamte , bidden en het goede doen”
In de krant en media verschijnen talloze artikelen over het klimaat. Onlangs stond er in “Trouw” een hele lijst van vruchten die aan de schaamteboom groeien. Van vliegschaamte , meer-dan-twee-kinderen-schaamte en dat jij-nog-steeds-vlees-eet-schaamte! Een lezer ergerde zich aan al dat schaamte-geneuzel. Er wordt dan veel te veel een appèl op ons gevoel en geweten gedaan. En daarvan wist hij zeker: dat geweten is zo rekbaar als een elastiekje. We halen onze schouders op en gaan gewoon door met ons leven. Deze lezer wilde daarmee ophouden: de klimaatcrisis gaat niet over schaamte, maar over onze schuld tegenover de schepping.
Het is scheppingszondag en op het leesrooster staat het verhaal van de farizeeër en de tollenaar (Lucas 18: 9-14). Twee stemmen die soms in één hart kunnen spreken. Mijn tegoed en mijn tekort. Mijn arrogantie en mijn nederigheid. In dit verhaal gebeurt dan nog iets opmerkelijks: een menselijk gesprek gaat zomaar over in een gesprek met God. Woorden naar elkaar worden woorden naar God. In deze viering maken we de beweging van ‘schuld en schaamte’ naar ‘bidden en het goede doen’. Dat die beweging levens-ruimte mag geven.
Matthijs Glastra
