We leven in een land waar niemand de weg nog/meer weet. Best fijn als er dan in het landschap nog een paar (kleine) richtingwijzers staan. Het wordt zondag. De kerkklok luidt. Het is de 4e zondag van de veertigdagentijd. “Laetare, verheugt u ! Verheugd was ik toen ze zeiden: komt, laten wij gaan naar het huis van de Heer!”
Er waren deze week plekken en momenten waar je blij van kon worden. Onverwachte initiatieven; een blik van herkenning ; een hand op het hart als speciale groet voor jou die veel beter voelde dan die vaak zo slappe handjes. Het is vreselijk wat er wereldwijd gebeurt, en tegelijkertijd omdat wij er zelf een weg in moeten zoeken is het fijn dat niet alleen de dreigende onmacht het voor het zeggen heeft. Kom , verheug je ! Laat de moed niet zakken.
Maar tja, hoe komen we in dat huis van God? Door op de plek waar je woont, je eigen thuis, op zondagmorgen je heel bewust te zijn dat jij/wij dit geloven en verlangen met heel veel mensen delen. En dat via kerkomroep rechtstreeks (en dan ‘Huissen’ intypen) je dan thuis met ons kerkgebouw verbonden kunt zijn.
Om 10 uur is er dan een bemoedigings- en bezinningsmoment dat te volgen is via die kerkomroep. We lezen uit het liedboek Psalm 40a en een fragment uit een brief van Dietrich Bonhoeffer aan zijn verloofde Maria. Centraal daarin het woord ‘verlaten’. Dat voelt als eenzaam en verlaten, afgesloten en opgesloten. Er klinkt ook vertrouwen in door: ik mag mij verlaten op God, op geloof hoop en liefde. Mijzelf even vrij-geven, loslaten, ver-laten. En koersen op die kleine richtingwijzers in onze tijd: een klok die luidt. Woorden en gebeden om te delen. We groeten elkaar, van huis tot huis. Weest verheugd, toch maar mooi als je gemeente in HUIS-sen mag zijn!
Klik hier voor de liturgie.
Klik hier voor kerkomroep.
Mooi dat we op deze manier toch nog een soort van viering hebben.
We kunnen ons zo oefenen om toch de verbinding te voelen zonder dat we in dezelfde geografische ruimte zitten.
Leren dat we elkaar op en ander niveau kunnen ontmoeten.
Mooi ook en toepasselijk op onze situatie, oude woorden van een psalm en de woorden van Bonhoeffer.
Oefenen onze zorgen nu en dan even ver van ons te laten en te leven in een moment zoals het hier werd aangereikt op deze zondagmorgen.
Bedankt hiervoor en
o ja…
we zaten al als vanzelf klaar met onze collectebonnen, maar er kwam niemand collecteren.
groetjes van Everdien en Leo
Aan Matthijs hebben wij het volgende geschreven:
Wat fijn dat wij ons niet verlaten voelen nadat we de dienst via de media toch mochten mee beleven.
Een fijne manier om met elkaar verbonden te zijn en elkaar niet loslaten.
Wat ik wel ervaar is hoe onze natuur (klimaat) veel schoner is met minder verkeer.
De natuur regelt het zelf wel, gestuurd door onze God.
Diezelfde God verlaat ons niet wanneer we ons op Hem vertrouwen.
Henriëtte en Peter Aagenborg.