Bij een afscheid
Het is me vaker overkomen: afscheid nemen van een werkplek, van mensen met wie je veel gedeeld hebt. Dan komen er gevoelens van verdriet en gemis naar boven. Tegelijkertijd al die mooie momenten om te herinneren en te bewaren. Deze keer voelt het zwaarder, zijn er meer emoties en mijmeringen, is het zo veel meer dan een overgang naar een andere werkplek. “Afscheid nemen is je dankbaarheid uitspreken voor alles wat je ontvangen hebt” vond en vind ik dan altijd een zin waarin de goede toonhoogte wordt getroffen. Ook nu. Die dankbaarheid uitspreken en delen zal dit weekend volop gaan gebeuren, dus voor dit moment: genoeg – we laten ons verrassen!
Zondag wordt het een mooi mozaïek van al die jaren. Een tekst die mij raakte vond ik in het evangelie van mijn naamgenoot (Mattheus 13: 52): “Hebben jullie het begrepen? vroeg Jezus. “Ja wis!” zeiden ze. Toen zei hij: Daarom lijkt elke schriftgeleerde die door het hemels koninkrijk gegrepen is op een mens die nieuw en oud uit zijn schatkamer tevoorschijn haalt”.
Daarnaast een lezing uit Genesis 21 die mij dierbaar is geworden. Over Hagar en Sara, jaloezie en liefde voor jouw kind, over de grenzen van wat jij van het leven kunt maken. Want lang niet alles ligt in ons maakbaar bereik. ’Een boogschot ver’ , dat is hoe ver ik kan komen. . . . Een viering waarin negen mooie jaren mogen doorklinken.
Matthijs Glastra
Een predikant die met emeritaat gaat is als een schip dat de haven verlaat,
de zee opvaart en aan de horizon verdwijnt.
Hij is niet weg, maar je ziet hem alleen niet meer.