‘Jezus is niet neergelegd in de handen van wachtende mensen’.
Dat zou natuurlijk veel mooier zijn geweest. In ons denken over humaniteit spreken we graag over open handen, gastvrijheid, bereidheid tot het goede bij mensen en bij mijzelf. Maar dat gebeurt niet in de kerstnacht. En nog steeds vallen er gaten in ons menselijk samenleven. Zo zien wij Jezus neergelegd worden waar tegenwoordig zo veel mensen worden neergelegd. Ergens aan de rand.
De berichten blijven ons bereiken: kinderen die worden geboren zonder een babykamer waar een wiegje klaar staat. Geboren op een matrasje in een vluchtelingentent. In een rubberboot op zee. Laat nu uitgerekend Jezus op zo’n manier geboren worden. En dat brengt mij dichtbij de kerstgedachte: dat in de misère van opgejaagde mensen die nergens welkom zijn, mensen in het donker, dat in hun midden God zich laat vinden. God – de naam die we geven aan ‘ik zal er zijn’. God – de kracht, het gevoel, de troost en het vermoeden , de liefde en het volhouden , licht in het donker…dat wat mensen nodig hebben om te leven. Kerst: God komt mij nabij. We vieren dat in de kerstnacht – de cantorij zal zingen.