Iemand citeerde Augustinus: “Wie begint met nadenken raakt bij God vandaan, maar wie blijft nadenken komt weer bij Hem terug”. En hij vertelde over zijn levensweg, zijn geloofsreis. Hij was op reis gegaan, zonder God en de kerk van zijn jeugd. De deur uit, de vrije wereld in. En toch was er een verlangen gebleven naar iets wat de woorden kerk en geloven nog steeds in hem losmaakte. “En bij mij werkte het ook zo: ik kwam bij God terug. Ik was veranderd, en God was heel anders”
De zoon verlaat het huis. Maar thuis is en blijft een basis in jouw leven. Je vertrekt steeds weer en komt er steeds weer terug. Altijd maar thuis zitten is ook niet de bedoeling. ‘De kerk. Het voelde toch een beetje als thuis. Een thuis dat ik verliet. Ik heb er geen moment spijt van, maar pijn doet het soms wel. Het gemis is wederzijds’.
We lezen de gelijkenis van de verloren zoon (Lucas 15: 11-32) Er wordt geen moralistisch vingertje opgeheven. ”Ik had het je toch gezegd, was toch thuisgebleven!!” Er wordt geen boetekleed maar een feestkleed aangetrokken. Er wordt een nieuw inzicht gedeeld, een nieuw thuis gevonden.
Welkom thuis,
voor wie zoek was of op reis, te lang is weggeweest,
jullie die nooit ergens hebben thuisgehoord,
al die zwarte schapen en vreemde vogels
welkom thuis!
Matthijs Glastra