Onze tijd lijkt zich onder andere te kenmerken door een geringe aandacht voor het Heilige.
We lijken steeds meer te gokken op geluk dat ons geschonken moet worden door de stoffelijke en dus eindige dingen. Bevrediging van behoeften en de verhalen die daarbij verteld kunnen worden. Vaak heel fascinerend en aantrekkelijk.
Ik schenk graag in voor een ander en voor mezelf.
De fles leeg tot op de bodem.
Ieder glas wijn kent zijn laatste slok.
Zelf zoek ik naar bestendigheid te midden van alle vluchtigheid en haast.
Is er meer dan “Lang zal hij leven” in een bestaan dat hoe dan ook kort is?
“Voeg u bij hem, de levende steen…” (1 Petrus 2:4) luidt de opwekking van Petrus.
Dat staat niet snel op onze wensenlijst, wordt niet gauw vermeld in de opsomming van belangrijke dingen die we in ons leven nog willen doen. Het geloof lijkt te zijn verbannen naar de uiterste randen van ons leven. En dat terwijl het ons kan vormen tot bestendigheid.
Ds. Jan ter Avest
